امیرمحمداعتمادی، متولد ۹ دی ۱۳۳۹ در روستایی سرسبز در نوشهرِ مازندران. پس از تحصیلات ابتدایی در زادگاهش، در ۱۳۵۸ و همگام با بسته شدن دانشگاه‌ها، راهی خدمت سربازی شد. در همان سال‌ها، فوتبال به شورانگیزترین فصل زندگی‌اش بدل گشت: دو ماه تمرین در یکی از باشگاه‌های تراز اول تهران، تا زمانی که میان توپ و قلم و اسکالپل، ناگزیر به انتخاب شد. 

وی در رشته‌ی پزشکی پذیرفته شد-حرفه‌ای که به گفته‌ی خودش «درمان جسم بود، نه جان». همزمان با تحصیل در دانشگاه اصفهان و سپس شهید بهشتی تهران، دو رمان نوشت: «ژرفای چاه» و «افسانه‌ی توتل». حتی پذیرش دستیاری پروفسور گری سیبالد از دانشگاه تورنتو نتوانست او را از ادبیات جدا کند: «هنوز هم گاهی به اسکالپل فکر می‌کنم، اما قلم، در دستان من زیباتر است.»

امیرمحمد اعتمادی نویسنده‌ای است که مرزهای واقعیت و خیال را در هم می‌شکند. عشق عمیقش به فرهنگ اسطوره‌ها و افسانه‌های ملل- از اسطوره‌های ایرانی تا قصه‌های بومی مازندران و حتی فرهنگ فرانسه و هنروفرهنگ ایتالیا- در آثارش زنده است. رمان‌هایی مانند «مارها تشنه‌اند» (برنده جایزه ادبی اصفهان و کتاب فصل) و « افسانه‌ی توتل» نه فقط روایت، که بازآفرینی جهان‌های موازی هستند. او حتی اسطوره‌های شخصی می‌آفریند و آن‌ها را به ستون فقرات رمان‌هایش تبدیل می‌کند: «اسطوره‌ها نمرده‌اند- آن‌ها در دل رمان‌هایم نفس می‌کشند.»