هنوز هم مهم‌ترین پرسشی که هنگام مواجه شدن با یک فیلمنامه‌ی منتشر شده در قالب کتاب به ذهن می‌آید این است: چرا باید فیلمنامه خواند؟ واقعاً چرا؟ فیلمنامه به ذات، یک اثر مستقل و ماندگار است و می‌توان آن را در رسته‌ی ادبی یا هنری خاصی گنجاند یا صرفاً یک وسیله‌ی وابسته و تاریخ‌ مصرف‌دار است و نوشته می‌شود تا فیلم شود؟ هرچقدر که حامی و سینه‌چاک سناریونویسان باشید و فیلمنامه را پاشنه‌آشیل سینما بدانید و مغز یک فیلم، اما باید باور کرد بدون هنر سینما، فیلمنامه هم معنایی نداشته و ندارد. شاید تفاوت نمایشنامه با فیلمنامه هم در همین باشد. یک نمایشنامه را، حال می‌خواهد از سوفوکل و آیسخولوس و اریپید باشد یا از شکسپیر و چخوف و میلر و برشت یا حتی از ساعدی و بیضایی و رادی، صرف نظر از روی صحنه رفتن یا نرفتنش با دل و جان می‌خوانیم. خاصیت یک نمایشنامه، تصویر شدنش نیست بلکه انتقال مفاهیم و دیدگاه‌های فلسفی و انسان‌شناسانه، بنیان‌های فکری، نقدهای سیاسی و اجتماعی و یا هر نقطه‌نظر شخصی یا جهان‌بینی نویسنده است که اتفاقاً بیشتر از صحنه و قاب و تصویرسازی، مبتنی بر شخصیت و روایت و گفتگو است. برای همین هم نمایشنامه در همان دسته‌ی رمان و داستان قرار می‌گیرد و به خانواده‌ی ادبیات نزدیک‌تر است تا هنر.

اما فیلمنامه‌ای که نوشته می‌شود تا در ژانر و زیرژانری که مشخص شده، به تصویر درآید یا توسط فیلمساز مطرح یا کارگردان گمنامی بر پرده‌ی سینما یا قاب تلویزیون نقش ببندد و در نهایت مخاطب، محصول نمایشی مصوّری را، که خیلی هم معلوم نیست به متن وفادار باشد، به تماشا بنشیند هم می‌تواند صرفاً خوانده شود؟ پاسخ قطعاً مثبت است./ / وحید ضرابی‌نسب

• می‌دونی سرهنگ! هر کاری که آدما توی زیست‌شون می‌کنن برای رسیدن به لذته… از آب و غذا و خواب بگیر تا سطوح بالاتر تن و روان… یه سازوکار ذهنی سرخوشانه و برانگیخته که تجربه‌ش واسه هر فردی یگانه است… (مکث) از تولدِ تاریخ، انسان عاشق تماشای فلاکت و رنج همنوعاش بود… همون داستان کلوسیوم و نبرد مرگبار گلادیاتورها و برده‌ها… یه هیجان و لذتِ درونی از تکه‌پاره شدن و زجر کشیدن بقیه… مطمئنم خیلیارو می‌شناسی که با آزار جسمی و روحی یا تحقیر و شرم اطرافیاشون ارضا میشن…