سال ۱۳۷۶ داستان قول اثر فردریش دورنمات را به پیشنهاد دوست عزیزم بهرام کاظمی؛ کارگردان خواندم. قرار بود اقتباسی سینمایی از آن داستان داشته باشیم و هنوز هالیوود هم از آن داستان اقتباسی نکرده بود. ایده را خیلی دوست داشتم و بیشتر از هر چیز اینکه آدمی آنقدر به باورش پایبند است که همه چیز را فدای آن می کند بیش از هر چیزی جذبم کرد. اینکه هیچکسی حاضر نیست همراهیت کند و مجبور می شود هستی ات را فدای باورت کنی.

همان موقع اقتباسی کردیم به نام عصراتفاق که البته پروانه ساخت هم گرفت. اما ساخته نشد. چون اصلاحاتی که به فیلم نامه وارد شد عملا ساخت آن را غیر ممکن کرد. آن موقع دستگاه انتظامی کشور دفتری داشت که به موازات وزارت ارشاد داستان های پلیسی را می خواند تا مبادا چهره نیروی انتظامی را در جامعه مخدوش کند. آنها تشخیص داده بودند که داستان خیلی تلخ است و از آنجایی که فکر کرده بودند در داستان دستگاه رسمی پلیس در پیدا کردن قاتل کوتاهی می کند تا اصلاح شدن فیلم نامه جلوی آن را گرفتند. منتهی تغییرات مورد نظر آنقدر بنیادی بود که عملا کار را متوقف کرد./ فرهاد آهی

– داد نزن ايرج… عوض اين حرفا برو بگرد ببين چه بلايي سرش اومده… مانلي دختري نبود که بي دليل جايي بمونه…

– شِر و وِر نباف… بچه مو سپردم دستت دختر فراري تحويلم دادي…