• در خون آمدم. نه من می­سوزم که جهان را با خود می‌سوزانم. خاکستر می­کنم. خاکستر را باد می­دهم. رابیا از رابیا می­ماند. نه زنی، نه مردی باشد او. که نه جسمی است و نه جانی. رایحه­ای می­شنوم. بوی یاس، نام او را در باد می­کند. باد شمال که موج ریزه­های خون را به اقصی نقاط می­برد.

[او دست در خون می­زند و در هوا می­پاشد و بر هوا گویی می‌نویسد آن­چه را که دم احتضار بیان می­کند. سرپا شده است. می­چرخد]

• رابیا را از گلخن به گلشن می­برید. همه بادهایی که عالم را تازیانه می­زنید. سرکاکل سرو را دست می­سایید. در پیاله­ی خون گل­های بهاری خانه می­کنید. بر آبها می‌رانید. اجزای رابیا را به خاک بدهید تا وقتی باز جان‌های عاشق به صحرا می­آیند سبزه­ی او را تماشا کنند. قدحی آب. قدحی آتش. یکی را به دوزخ می­پاشم تا سرد شود. یکی را به بهشت تا خاکستر. تنها او را برای او بخواهند. [می­افتد به زانو]